Rüzgar...

Pupada Tersane ve Domuz Adaları’ nın arasından bütün cesameti ile Babadağ. Bir elde yeke, bir elde kanyak şişesi, havuzlukta dostların gönül sıcaklığı bordalarda İmparatorlukların Denizi Akdeniz’in orkozlanan mavisi. Arkada dümen suyunda oynaşan dinginin dalgalardaki şıpırtısı. Sancak başomuzluktan güneş tanrısı Heilos ve Işık tanrısı Apollon'un ülkesi, güneşi hiç bir yere benzemeyen Likya’nın binlerce yıllık geçmişinin esintileri ile insanın yüzünü yalayıp giden rüzgar....

O rüzgar ki bütün Anadolu’ yu diyar diyar dolaşıp her bir köşesin sinesine çeken ve tüm yurdum kokularından mürekkep. Yeni doğmuş bebeğin çığlığındaki coşku gibi mavi Akdeniz’ e kendini vuran, estikçe Anadolu’ nun on binlerce yıllık türküsünü - Cengaver ve denizci Likya’ lıların, Vilusa' lıların, Foça’ lıların, Pers’ lerin ve daha nice bu topraklarda ve tüm cihanda şanıyla, onuruyla savaşmış ve sonunda da bu toprakların bir parçası olarak ebediyete ulaşmışların hikayesini- insanın kulağına fısıldayan ...

O rüzgar ki cihanın hiç bir yerinde bu kadar tarih ile yüklü bu kadar asil, bu kadar saygın olmamış, O ki Anadolu’ nun türküsünü:

Bozkırlarında tezek kokan köylerinin kerpiç duvarlarından, yaylalarında fındık toplayan pembe yanaklı köylü kızının gülüşünden, dağlarında koyunları yaylatan güneşten yüzü kızıla çalan çobanın yanık sesli kavalından, düğünlerinde ve dost meclislerinde türkü çağıran bozkırın bağrından çıkmış halk ozanının tezenesinin ucundan, oğullarını bu topraklar uğruna şehit vermiş yine de vakur anaların yaktıkları ağıtlarından öğrenmiş...

(Fotoğraflar: Alper Ünver)